We give a voice to the HR Profession in Belgium.
Eind januari sloten de sociale partners binnen de Nationale Arbeidsraad CAO nr 149 die het verplicht telewerk in het kader van de corona-crisis regelt. Deze CAO geldt enkel voor de privé-bedrijven en niet voor de overheid. De CAO is bedoeld voor organisaties die nog geen telewerkbeleid hebben. Zo’n beleid is vanaf nu dus verplicht.
Deze CAO is in aanvulling van CAO 85 die het structureel thuiswerk regelt en de wet op wendbaar werkbaar werk die het occasioneel thuiswerken toevoegde.
Telewerk is in het kader van Corona verplicht indien mogelijk. Voor zo’n 60% van de mensen is telewerk niet mogelijk. Van de overige 40% deed een deel reeds aan thuiswerken, meestal 1 dag per week. Indien telewerk verplicht is, dan is dat 5 dagen per week en dit al sedert geruime tijd.
Voor de geïnteresseerden in geschiedenis: telewerk bestaat al 50 jaar en in België was er reeds in de jaren 90 een vereniging die het telewerken wilde promoten. Zowel de technologie als het arbeidsklimaat was er toen niet klaar voor. Maar telewerk won al geruime tijd aan belang. Corona heeft die evolutie enkel versneld.
Er zijn meerdere redenen waarom telewerk meer populair werd. Werknemers vroegen er om, om zo de reistijd te beperken en ook iets meer flexibiliteit te hebben. Werkgevers wilden dit aanbieden om mensen aan te trekken en te behouden, het welzijn te bevorderen maar ook om kosten te besparen. En nu is er een nieuwe reden, namelijk het indijken van een pandemie.
De effecten van telewerk zijn doorgaans positief. Die positieve effecten verdampen als telewerk te intensief gebruikt wordt of wanneer er geen keuze is. Dat is nu het geval. Bovendien valt door het verplicht intensief telewerk het volledige informele communicatiegebeuren ei zo na weg. Een organisatie is meer dan de functies en structuren. Een organisatie is een broeihaard van relaties. En dat is wat organisaties en mensen nodig hebben om zich goed te voelen.
En er is meer. We weten ook dat teams die digitaal van op afstand werken - vroeger werden ze wel eens virtuele teams genoemd - minder effectief zijn dan teams die elkaar regelmatig kunnen zien. Afstand creëert altijd inefficiëntie en de digitale middelen zijn niet voldoende om de nabijheid van het face-to-facecontact te emuleren.
Vandaag kan je niet meer naar kantoor zonder attest. De kans bestaat dat je geklist wordt door een flitscontrole. Maar de vraag is of het mentaal welzijn van medewerkers niet een geldige reden kan zijn om naar het werk te komen. Want het werk is meer dan een kantoor. Het is een plaats van ontmoeting. Er is op het werk ook veel positieve energie te krijgen. En heel veel van de positieve energiebronnen die mensen buiten het werk vinden, zijn sowieso al opgedroogd.
Een van de argumenten om de kappers te openen was dat mensen zich slecht voelen door hun exploderend kapsel. Mensen voelen zich ook slecht omdat ze moeilijk andere mensen kunnen ontmoeten, niet op restaurant of café kunnen, niet kunnen reizen, ’s avonds verplicht binnen moeten blijven, hun hobby niet kunnen beoefenen, hun job moeilijker kunnen uitoefenen.
Daarom deze oproep: laat mensen naar het werk komen als ze dat willen, met respect voor de veiligheidsmaatregelen. Als mensen 1 dag per week op het werk kunnen verschijnen, dan doorbreek je de sleur van het urenlang thuis achter het scherm te verkommeren. Het traject naar het werk en de ontmoeting op het werk zijn nodige momenten om mensen te helpen connecteren.
Mensen hebben getoond dat ze veerkrachtig zijn en dankzij telewerk zijn organisaties in staat om heel wat activiteiten door te laten gaan in veilige omstandigheden. Maar de virologische veiligheid is daarom nog niet een psychologische veiligheid. Het iets loslaten van de verplichting om thuis te werken en de mogelijkheid te bieden een beperkt aantal collega’s te ontmoeten in veilige omstandigheden is een kleine tegemoetkoming aan een probleem van mentale belasting dat groter wordt. Veerkracht en weerbaarheid zijn niet eindeloos. Als de rek uit het elastiek is, dan hebben we een groot probleem.
De mensen en de organisaties zullen er wel bij varen.
David Ducheyne is voorzitter van hrpro.be, de vereniging voor HR Professionals. Hij schrijft deze opinie in eigen naam.
Photo by Ono Kosuki from Pexels
Er zijn reeds 0 brilliante commentaren